Όταν οι νότες της σιωπής μου ταξιδεύουν
Σ'άλλες γωνιές, σε άλλους ουρανούς
Και τις ακούς μες στο νερό και στον αέρα
Τότε, το ξέρεις, οι αυγές που ξημερώνουν
Θα φέρουν νέα πράγματα μαζί τους
Κι αν μ'έχεις πια ξεχάσει
Κι αν μ'έχασες
Μη μετανοιώνεις
Να είσαι έτοιμος για νέες περιπέτειες
Στα μελαγχολικά βασίλεια που θα πας
Και στις θλιμμένες πριγκίπισσες που έτσι κι αλλιώς θα συναντήσεις
Το ξέρω
Θα με θυμηθείς
Κι αν είναι πια αργά
Τι σε πειράζει;
Δεν είσαι εδώ
Δεν είμαι εκεί
Και δεν υπάρχουν θαύματα
Τα μόνα μυστικά είναι αυτά που κρύβεις από σένα
Τα μεγαλύτερα ταξίδια είναι αυτά που κάνεις απ'το σπίτι σου
Και ίσως τελικά αξίζει να πιστεύεις στα φαντάσματα
Κι ας μην υπάρχουν
Κυλάει στο αίμα σου η ανάγκη από κάπου να πιαστείς.
1 σχόλια:
Με βάζει σε deep thoughts το όμορφο κειμενάκι σου αγαπητή!
θα σταθώ όμως σε αυτό "Και ίσως τελικά αξίζει να πιστεύεις στα φαντάσματα
Κι ας μην υπάρχουν
Κυλάει στο αίμα σου η ανάγκη από κάπου να πιαστείς."
Τα προϊοντα αυτά της φαντασίας είναι άϋλα....δεν πιάνεσαι ακόμα και αν το θές..ψάχνε γι αυτό που κυλάει πάνω στις σάρκες που πονάνε..γιατί υπάρχουν πολλές απο δαυτές και εχουν πολλά να σου πούν...αντέχουν απο βάρη..είναι γύρω σου..κοκκινες αλήθειες..
Thank u για τη μουσικούλα!:)Το πρώτο μαρέσει πολύ!
Δημοσίευση σχολίου